Het Festival 2011

De instelling San Antonio, in Cochabamba, is de kleinste gevangenis van Bolivia. Het is niet moeilijk om zich voor te stellen dat de overbevolking, zo vaak schering en inslag in Latijns-Amerikaanse gevangenissen, er tot ontstellende toestanden leidt. Maar één ding is zich dat voorstellen en een andere zaak is het zelf observeren van binnenuit, zoals de documentaire van Olmos dat doet. Hij laat ons meekijken in een ongelooflijke gevangenis, een stad in het klein, waar gevangenen kunnen leven met hun gezin (of de nacht doorbrengen met prostituees) en er hun eigen bedrijf beginnen (legaal of niet) zonder dat de staat of de samenleving zich ermee bezig houdt. Drie verhalen, verteld in parallel, geven de film structuur. Een daarvan is het verhaal van Ramon, een gevangene voor drugshandel, die vermomd als een clown, optreedt voor de kinderen van de gevangenis. Een andere is Sergio, een bendelid, beschuldigd van een dubbele moordzaak. In afwachting van zij proces verkoopt hij tatoeages, drugs en nam een album op van hip hop. En de laatste is Guery, een dief die absoluut naar buiten wil om opnieuw te gaan stelen. Levensverhalen, die net als vele andere verhalen heel wat laten zien van de complexiteit en de tegenstrijdigheden van de Latijns-Amerikaanse samenleving.  

Het verhaal van twee jonge meisjes, die hun dorp ontvluchten op zoek naar een beter leven. De oudste volgt de jongste. Vanuit hun geboortedorp in het Noordoosten van Argentinië, komen Nancy en Pato eraan, twee hartsvriendinnen, bijna zussen. De oudste is een beetje dom en analfabeet. De jongste denkt dat een beter leven mogelijk is. In hun dorp is het één en al miserie. Misschien dat die pijn in Buenos Aires verdreven kan worden. Ze zullen echter door een misleiding in een bordeel moeten werken. Gevangen en zonder identiteit worden zij tot slavinnen gemaakt, net als andere meisjes die nog jonger zijn dan zijzelf. De jongste zal naar buiten proberen te vluchten, naar ergens waar niemand lijkt te horen of zien wat zich daar binnen afspeelt. De iets dommere past zich beter aan, en voor de eerst keer in lange tijd heeft zij meer inkomsten om voor de andere te zorgen. Alleen samen zullen ze de verlossing vinden. Pato zou sterven zonder Nancy. Nancy zou zelf, alleen, nooit de beslissing nemen om te proberen te vluchten. 

Eind jaren zeventig keerden veel militante Chilenen vanuit hun ballingschap in Europa terug naar Chili, om hun kameraden te helpen in de strijd tegen de heersende dictatuur van Pinochet. Macarena Aguiló vertelt in haar eerste lange documentaire een persoonlijk verhaal, dat zich afspeelt tegen de achtergrond van deze geschiedenis. Ze reconstrueert aan de hand van foto's, dagboeken en interviews met betrokkenen een belangrijke periode uit haar jeugd, die ze doorbracht in een woongemeenschap op Cuba. Deze was onder de noemer Project Homes opgezet door vrijheidsstrijders, die om veiligheidsredenen hun kinderen niet mee konden nemen. Aguiló werd daar, samen met ongeveer zestig lotgenoten, opgevoed door 'sociale ouders'. Aguiló schetst een beeld van een hechte gemeenschap, waarin de idealen van vrijheid en solidariteit aanvankelijk prevaleren. Maar als na een paar jaar duidelijk wordt dat de strijd in Chili niet het gehoopte resultaat brengt, en er steeds vaker nieuws is uit Chili over arrestaties en moorden, daalt ook in Cuba het moreel. In de verhalen schemert de tragiek door van de kinderen van toen, die zich ondanks alle goede bedoelingen in de steek gelaten voelden, en van de offers die hun ouders in naam van de vrijheid brachten.

Luisa, een jonge 25-jarige verslaafde aan de “Chiva” (heroïne), reist naar een strand aan de kust van Veracruz met het idee om daar af te kicken. Uiteindelijk leert Luisa de lokale bevolking kennen, Salomo in het bijzonder, een 65-jarige landbouwer waarvan ze denkt de medeplichtige in te vinden die ze nodig heeft. 

Elisa en Santiago zijn een jong koppel met een dochter. Ze kopen een afgelegen huisje op het platteland, waarna ze er enige tijd verblijven om het te renoveren en er de vakantie door te brengen. Elisa voelt zich er naar. Haar leven, tot nu toe perfect, lijkt haar plots zinloos en leeg. Santiago begrijpt haar niet en ze vervreemden van elkaar. 

De protagonist neemt een taxi voor een toch van enkele uren, ondertussen vertelt de chauffeur, zoals in een gespreek, feiten en ideeën die een particulier visie van de realiteit beschrijven, iets dat zijn reiziger niet te delen lijkt, of beter nog, iets dat hij niet luisteren wil.  

Colmillo is een verhaal van bezinning over hoeveel mensen bereid zijn te verduren om niet allen te zijn. Een otembare straathond eist de "woonplek" van Mateo, een eenzame bedelaar, op als zijn territorium. Mateo begrijpt niet hoe hij zich heeft kunnen laten verjagen door een hond en is vastbesloten om zijn plekje terug te veroveren, tegen elke prijs. Maar wat een eenvoudig leek eindigt voor Mateo in een grote tweestrijd, waarbij deenzaamheid en het gezekschap het tegen elkaar opnemen.

 “La vigilia” is een thriller die de relatie tussen twee totaal verschillende personages verteld, die elkaar leren kennen en samenleven gedurende een intense nacht in het hedendaagse Lima. Edgardo Chocano, een Peruaanse verwesterde upper-class intellectueel en Jessica, een gewelddadig en instinctief meisje, die zich wil verbergen voor een bende criminelen die haar achtervolgen. Het onderliggend thema is de mogelijkheid van begrip tussen deze twee mensen met totaal verschillende achtergronden.

Julia is 65 jaar. Tot in haar adolescentie heette ze Oscar Alberto. Kort daarna begon ze met travestie en nam de naam Julia aan. In 1993, onderging ze in het Universitair ziekenhuis van de Republiek, na strenge fysieke en psychologische onderzoeken een geslachtsoperatie die ertoe leidde dat Alberto Oscar, Julia werd, de tweede Uruguayaanse man, die biologisch vrouw werd. Paradoxaal genoeg, duurde het tot 2005 voordat de staat haar nieuwe vrouwlijke identiteit erkende.

Ignacio is 75 jaar oud en getekend door een hard leven. Hij overleefde gedurende jaren dankzij laagbetaalde onzekere jobs, dronk veel alcohol en leefde op straat totdat hij Julia ontmoette. Ze gaf hem vrede en stabiliteit in een huiselijke omgeving.

Dit is het verhaal van een 'huwelijk', een eenvoudig en tedere verhaal van gewone mensen die het geluk hadden om elkaar te ontmoeten op een plein. 

 De jonge Ecuadoriaanse documentairemaker Carla Valencia Dávila had twee bijzondere grootvaders. De een was actief in de politieke strijd van zijn land, de ander had als wonderdokter vele doodzieke Ecuadorianen genezen. Valencia Dávila zag dat hun verhalen elkaar spiegelden. Opa Juan werd vermoord door de Chileense militaire dictatuur in 1973. Opa Remo streefde met zijn bijzondere geneeskunst naar onsterfelijkheid. De film laveert tussen dood en onsterfelijkheid, maar ook tussen twee landschappen: het ene deel van de film is geschoten in het bladerrijke berggebied van Ecuador, het andere deel in het meer droge en verlaten woestijngebied. Valencia Dávila spreekt met betrokkenen: patiënten die door Remo op miraculeuze wijze werden genezen. En met bekenden van Juan, die hem beschouwen als een dromer, een activist, een martelaar. Zo introduceert Valencia Dávila de kijker in de dromen van twee mannen die haar op het grillige en onvoorspelbare levenspad voorgingen. Het resulteert in een intieme film, die gaat over familie, maar ook over de geschiedenis van Ecuador en Chili en over het najagen van dromen op een meer universele manier. Valencia Dávila zoekt daarbij vaak naar een glimlach of een moment van ontroering, met veel oog voor de schoonheid van de natuur en de mensen.

Drie theaterstudenten, beïnvloed door een charismatische leraar en de acteertechniek van de Fransman Antonin Artaud, beginnen te experimenteren met hun eigen levens, op zoek naar emoties en reële situaties om op het podium te brengen. Hun obsessie om betere acteurs te worden, brengt hen in contact met hun donkerste kanten, voorbij grenzen die zijzelf noch hun meesters zich ooit hadden kunnen inbeelden. 

Hoeveel dagen kunnen passen in één enkele dag? In 24 uur ... zijn er mensen die worstelen om zichzelf te redden van de vervelende routine van elke dag ... er zijn mensen die gebruik maken van medicijnen om de pijn van de langzame uren van slapeloze nachten te doorstaan ... er zijn zij die wanhopig lopen om iemand te redden en de minuten tellen ... er zijn er die zingen en roekeloos genieten van het leven seconde na seconde... maar er zijn ook mensen die bidden voor hen die de dagen, uren, minuten en seconden tellen ... en niemand realiseert zich écht dat de hem resterende tijd onomkeerbaar is. 

Samuel is een Latino immigrant die naar Europa reist, op zoek naar een beter leven. Door de geluiden die hij produceert, klopt de bovenbuur op zijn vloer als vorm van protest en dreigt die zelfs om hem te melden bij immigratie.
Samuel zal zich geleidelijk obsederen door de geluiden die hij produceert. Wanneer hij probeert om een minimum aan geluid de maken, wordt zijn situatie steeds absurder. 

In de verre toekomst, in de buurt van het einde der tijden, bekijkt Balthar, de laatste mens, zijn aantekeningen op zoek naar situaties die zich afspeelden in verschillende stadia van de geschiedenis van het heelal. De mensen voor hem vroegen zich af, net als hij of het mogelijk was om de chaos te stoppen en of de dood kon worden stopgezet ? Dezelfde vraag over miljoenen jaren, verhalen uit het dagboek van de laatste man.